yön veremiyordu kendine. bi ışık tutunacak bi dal.uykunun bile anlamsızlaştığı gecelerin sabahlarından bi beklentisi bile yok..zamanları yetmez oldu.günü geceye geceyi sabaha kavuşturmak için yaşıyordu.yanlızdı..iki kişilik bi odada tek başına..bazen yeni başlangıç bazen yolun sonu gibi geliyor ona nefesi tam kesilecek gibiyken bi anda ciğerlerine ilk kez hava dolan bi bebek gibi çaresizce ağlıyordu.onu dinlerken bende ağlıyordum.kırık dökük bi hayatın akışına kapılmış.zaman duruyordu işte o an.içimdeki beni ben dinlemezsem kim dinleyecek diye düşünüyordum onun elinden tutmazsam kim tutacak onun bu halerini görünce üzülmüyor değilim ama çoğu zamanda birşey gelmiyor elimden..sessizce izliyorum onu.uzaktan izliyorum yanına gidince dayanamayacağımı biliyorum çünkü.elini eteğini çekmiş herşeyden oylece duruyor karşımda.o duruyor bende duruyorum..bensizlikle savaşıyorum kısacası.derdimde bu ..bensizlik yakıyor canımı bu günlerde..buna alışmak zor.