Göz kapaklarım uykuya direniyor ama zamana direnirken yoksun yanımda alıp gitse yanmayacak sanki canım.zamana karşı koca bir savaş benimki zaman bir tren her vagonda bir hikaye her hikayede sen yazılı sonu senle biten geleceğim yollar bitmek bilmezken hayalinin satırlar arasından gelişini görür oluyorum hayalin gelincede direniş bitiyor göz kapaklarım hayalinle uyumak adına örtüyor gözlerimi sana dalıp gidiyorum..

kapıları açmak zamanıdır şimdi korkmama saklanmama zamanıdır.zırhları kuşanıp göğüs germelisin ki direndiğin düşmanlar sawaş sonrası unutmasın o duruşu. sıranı sav adını kazı simanı hatırlat ..bu oydu dedirtebil ..tünelin sonundaki ışığa çok az kaldı..

Hayat ne güzel..sewdiklerim sewmediklerim huzurumla tedirginliklerimle üzüntüm kahkalarım göz yaşlarım..benim ışığım ne zaman sönecek bilmiyorum ama hayat gerçekten ışığı hiç sönmeyecek bi deniz feneri tadında şuan.sonsuz bir deryada su tanesi gibi yaşarken buharlaşıp yağmura karışan acizleriz aslında biz...

herşeyin bir ayna gibi olması silinsede üzerindeki lekenin sırrına işlemiş olması ve o aynaya her baktığında sildiğini acıbilmene rağmen o lekeyi yüzünde görmek kadar hüsran verici başka bişey yok.

Mesela bi şarkıyı aşıkken filan dinlemişsinizdir. Sonra o şarkıyı çok güzel diye arkadaşınızla paylaşırsınız ama şarkı ona çok dandik gelir. Öyle yani.
Bi sonuca bağlayamadım..bu kez uyuyorum tamam tamam.

ayak uçlarımdan başlayıp damarlarımı dolaştıktan sonra beyin hücrelerimle dansa başlayan başını döndürüp sarhoş eden ve ırzına geçen şey..uyku hali..