Yaz gecesi rüyasıydı benimki..Nisan yağmurunun şiddetine aldırış etmeden toprak kokusuyla can bulan kalabalıklarda kayboluş isteği.Tanımadığın onlarca yüz arasında bi anda gözüne kestirmek gibi.Can suyunu bulmak..Tek bir damlasına muhtaç olupda hiç yeşeremeyeceğini bilmek gibi.

Uzlaşabilirdim kendimle.En iyi şartlarımı anlaşmaya koyup sulh ilan etmeliydim.Yapmadım.!Elimde bi meşale tek başıma kendi ordularıma yürüdüm.Ordum beni tanımadı ..Ben orduma acımadım.Zamanlardan bir zaman işte.Kendimize yenik düştüğümüz her anlardan biri belkide..Bu sefer farklımı diyeceğim yani?bu sefer neyi farklı ki..Kimsin ki sen?