10 Haziran 2011 Cuma

Aklımıza hakim olanların arasında yaşayabilme ümitleri.her bir hayal her bir ukde rüzgarın savurduğu yaprak misali dönüp duruyor hüznün caddelerinde.sığınacak bir yer arasada gözler hep kendiyle kendine düşman olduğuyla kalacaktır.kısacası nafile..yağmurdan sonraki toprak kokusunu alabilmek için bile alacağımız nefesin birilerine dokunup dokunmayacağını düşünmek zorundayız sanki..Bi başkasıda bizim için böyle çaba sarfedermi bir gün bilemem..istenilen hayallerin göç ettiği yere yine savurduğu rüzgarla gidebilmek..yada bunu bigün dahi  olsa doyadoya  umut edebilmek..

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder